คือ ไม่ได้ดูติดต่อกันเลยนะคะ ดูบ้างไม่ดูบ้าง พอปะติดปะต่อได้ แต่คือ ทุกฉาก ที่มีพี่ติ๊ก กับ พี่จอยปะทะอารมณ์กัน
ทั้งตอนยังมีชีวิต หรือตอนเป็นวิญญานแล้ว มันบาดเหลือเกิน
คือส่วนตัวแอบคิดว่าพี่ติ๊กเล่นแข็งๆนะ พูดเหมือนท่อง หน้าเดียวตลอด
ชอบตอนเล่น อย่าลืมฉัน มากกว่า ดูหลากอารมณ์กว่า
แต่พอดูมาจนตอนจบคือ เฮ้ย พี่ติ๊กไม่ได้เล่นแข็ง แต่พี่ติ๊กเข้าใจบท พี่ติ๊กตีบทแตก
สิ่งที่พี่ติ๊กตีความคือวิญญานที่อยู่กับโลกมานานนนนนนนนนนนนนนน แล้วอะ
พี่ติ๊กผ่านอะไรมาเยอะ เหมือนหมดความรู้สึกที่จะแสดงออกไปแล้ว แต่ถามว่าหมดสิ้นเลยมั้ย ก็ไม่ มันฝังลึกอยู่ในหัวใจ
การแสดงแบบนี้สำหรับยุคมีชีวิตมันเลยดูแข็งๆ แต่พอมาเป็นวิญญานแล้วคือ มันใช่อะ
อย่างตอนเล่าเรื่องให้แพรขาวฟัง มาจนถึงฉากคุณพ่อ พี่ติ๊กนิ่งมากนะ เพราะเรื่องมันนานมาแล้ว แต่สายตานี่คือ เจ็บปวดดดดด
ในส่วนของพี่จอย ด้วยความเป็นผู้หญิงเนาะ การแสดงออกทางอารมณ์มันมากกว่าผู้ชายอยู่แล้ว
ตอนมีชีวิต ชีวิตก็บัดซบ น่าสงสารมาก ตอนเป็นวิญญานก็โกรธแค้นฝังวิญญาน คือรักษามาตรฐานการแสดงมากๆ
ทุกครั้งที่ได้มีโอกาสดูคือ ไม่น้ำตาคลอก็โกรธตามนางอะ
จุดพีคคือ เวลาสองตัวละครนี้มาเจอกันมันเป็นอะไรที่เหวี่ยงมากกกกก
คนดูอย่างเราๆคือถูกเหวี่ยงขึ้นลงตลอด อารมณ์เดี๋ยวเศร้า เดี๋ยวเข้าใจ เดี๋ยวเจ็บปวด เดี๋ยวรัก คืออะไร นี่ฉันเป็นอะไร !?!
ยิ่งฉากเมื่อกี้ ที่พี่ติ๊กเริ่มเปิดใจมาเคลียร์กับพี่จอย อารมณ์สองตัวละครนี้พีคมาก
เราเห็นทั้งความคิดแบบงี่เงา เห็นแก่ตัว ข้ออ้างสารพัดจากไรวินทร์เวลาอธิบายสิ่งที่ผ่านมาให้ศรีนวลฟัง
เห็นทั้งความโกรธแค้นที่เข้ามาแทนที่ความรักตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ของศรีนวล
เห็นความโกรธที่มาจากความห่วงของพี่ติ๊ก หน้าเดียวทั้งเรื่อง กลับโมโหมากตอนมาขอร้องศรีนวลให้ช่วยแพรขาว
แล้วก็เห็นความหวาดกลัวลึกๆของการต้องอยู่คนเดียว และความเสียใจจากการเสียคนรักของศรีนวล
เจ้าบ้านเจ้าเรือนวันนี้พี่ติ๊ก พี่จอย เอาอยู่มากกกกกก
ลืมศิริต้าไปเลย ขอโทษจริงๆ
[ชอบตอนเดียว ตอนแพรขาวไปคุยกับศรีนวล อันนี้ศิริต้าเล่นดี ตอนแรกก็ห่วง พอตอนหลังก็เหวี่ยง เออ เริศศศ]
อิฉันนี่ขมวดคิ้วแน่นตามคุณไรวินทร์
แล้วก็น้ำหูน้ำตานี่มาตามเสียงร้องกรี๊ดของศรีนวลเลย
ปรบมือค่ะ ปรบมือรัวๆ
เพื่อนๆพันทิปคิดว่ายังไงกันบ้างคะ มาคุยกันๆ
ปรบมือดังๆให้กับฉากปะทะอารมณ์ใดๆของพี่ติ๊กและพี่จอย
ทั้งตอนยังมีชีวิต หรือตอนเป็นวิญญานแล้ว มันบาดเหลือเกิน
คือส่วนตัวแอบคิดว่าพี่ติ๊กเล่นแข็งๆนะ พูดเหมือนท่อง หน้าเดียวตลอด
ชอบตอนเล่น อย่าลืมฉัน มากกว่า ดูหลากอารมณ์กว่า
แต่พอดูมาจนตอนจบคือ เฮ้ย พี่ติ๊กไม่ได้เล่นแข็ง แต่พี่ติ๊กเข้าใจบท พี่ติ๊กตีบทแตก
สิ่งที่พี่ติ๊กตีความคือวิญญานที่อยู่กับโลกมานานนนนนนนนนนนนนนน แล้วอะ
พี่ติ๊กผ่านอะไรมาเยอะ เหมือนหมดความรู้สึกที่จะแสดงออกไปแล้ว แต่ถามว่าหมดสิ้นเลยมั้ย ก็ไม่ มันฝังลึกอยู่ในหัวใจ
การแสดงแบบนี้สำหรับยุคมีชีวิตมันเลยดูแข็งๆ แต่พอมาเป็นวิญญานแล้วคือ มันใช่อะ
อย่างตอนเล่าเรื่องให้แพรขาวฟัง มาจนถึงฉากคุณพ่อ พี่ติ๊กนิ่งมากนะ เพราะเรื่องมันนานมาแล้ว แต่สายตานี่คือ เจ็บปวดดดดด
ในส่วนของพี่จอย ด้วยความเป็นผู้หญิงเนาะ การแสดงออกทางอารมณ์มันมากกว่าผู้ชายอยู่แล้ว
ตอนมีชีวิต ชีวิตก็บัดซบ น่าสงสารมาก ตอนเป็นวิญญานก็โกรธแค้นฝังวิญญาน คือรักษามาตรฐานการแสดงมากๆ
ทุกครั้งที่ได้มีโอกาสดูคือ ไม่น้ำตาคลอก็โกรธตามนางอะ
จุดพีคคือ เวลาสองตัวละครนี้มาเจอกันมันเป็นอะไรที่เหวี่ยงมากกกกก
คนดูอย่างเราๆคือถูกเหวี่ยงขึ้นลงตลอด อารมณ์เดี๋ยวเศร้า เดี๋ยวเข้าใจ เดี๋ยวเจ็บปวด เดี๋ยวรัก คืออะไร นี่ฉันเป็นอะไร !?!
ยิ่งฉากเมื่อกี้ ที่พี่ติ๊กเริ่มเปิดใจมาเคลียร์กับพี่จอย อารมณ์สองตัวละครนี้พีคมาก
เราเห็นทั้งความคิดแบบงี่เงา เห็นแก่ตัว ข้ออ้างสารพัดจากไรวินทร์เวลาอธิบายสิ่งที่ผ่านมาให้ศรีนวลฟัง
เห็นทั้งความโกรธแค้นที่เข้ามาแทนที่ความรักตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ของศรีนวล
เห็นความโกรธที่มาจากความห่วงของพี่ติ๊ก หน้าเดียวทั้งเรื่อง กลับโมโหมากตอนมาขอร้องศรีนวลให้ช่วยแพรขาว
แล้วก็เห็นความหวาดกลัวลึกๆของการต้องอยู่คนเดียว และความเสียใจจากการเสียคนรักของศรีนวล
เจ้าบ้านเจ้าเรือนวันนี้พี่ติ๊ก พี่จอย เอาอยู่มากกกกกก
ลืมศิริต้าไปเลย ขอโทษจริงๆ
[ชอบตอนเดียว ตอนแพรขาวไปคุยกับศรีนวล อันนี้ศิริต้าเล่นดี ตอนแรกก็ห่วง พอตอนหลังก็เหวี่ยง เออ เริศศศ]
อิฉันนี่ขมวดคิ้วแน่นตามคุณไรวินทร์
แล้วก็น้ำหูน้ำตานี่มาตามเสียงร้องกรี๊ดของศรีนวลเลย
ปรบมือค่ะ ปรบมือรัวๆ
เพื่อนๆพันทิปคิดว่ายังไงกันบ้างคะ มาคุยกันๆ